3 βιβλία του ''Οκτώβρη''

Όχι, δεν είναι 3 τα βιβλία που γράφτηκαν για την οκτωβριανή επανάσταση, αλλά πάμπολλα!! Από εχθρούς και φίλους, από κομουνιστές και μη. Στη βιβλιοθήκη μας στέκουν δυο, δεμένα, απ’ αυτά: «Ιστορία του ΚΚΣΕ» και «Βιογραφία του Λένιν». Όμορφα τη διακοσμούν, αλλά και αραχνιάζουν αφού (από πάντα), υποψιασμένα, φοβόμουν ότι ήταν αγιογραφίες. Και από τέτοιες είχαμε και τις αφήσαμε πίσω μας… Για τέτοιου είδους βιβλία είναι σαν τον γνωστό πίνακα: κάθε φορά που κάποιος έπεφτε σε δυσμένεια, εξαφανιζόταν κι απ’ τον πίνακα που μιλάει ο Λένιν.

Τρία βιβλία από διαφορετικούς επαναστάτες, διαφορετικής διαδρομής και κατάληξης. Το ένα (και κλασικό) του Τζον Ριντ, «10 μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο», γραμμένο από μέσα και πάνω στη φωτιά της εξέγερσης, ακόμη και με μικρές ανακρίβειες καθώς ο Αμερικάνος συγγραφέας του έτρεχε για να προλάβει όλα και παντού. Αυθεντικό! Και μπολσεβικικό!!

Η Ρωσία της επανάστασης είχε γίνει το κέντρο όλων των επαναστατών, όλων των αποχρώσεων, όλου του κόσμου. Όλοι πήγαιναν εκεί! Και άλλους «τους πήγαν» εκεί… Όπως την αναρχική Έμα Γκόλντμαν, που, αφού βαρέθηκαν να την κλείνουν από φυλακή σε φυλακή, τη φόρτωσαν μαζί με καμιά 150ριά συντρόφους της και την στείλαν στη Σοβιετική Ένωση. Όπου πήγε με τις καλύτερες προθέσεις (είχε γράψει σχετικό άρθρο πριν την ξαποστείλουν, παροτρύνοντας τους αναρχικούς να στηρίξουν την επανάσταση των μπολσεβίκων). Πήγε, είδε και… απήλθε, γράφοντας το «Η απογοήτευσή μου από τη Σοβιετική Ένωση».

Η Γκόλντμαν έμεινε λίγο. Εκεί ήδη βρισκόταν ο Βικτόρ Σερζ, ο τρυφερότατος κομουνιστής, που ξεκίνησε πεινασμένο παιδάκι στο Βέλγιο από Ρώσους εμιγκρέδες γονείς, έγινε αναρχικός, είδε τους συντρόφους του να εκτελούνται ο ένας μετά τον άλλον, πήγε στη Ρωσία και έγινε μπολσεβίκος. Έζησε όλη την επανάσταση (όπως και τον ερχομό του Ριντ και της Γκόλντμαν) και είδε πολλά…

Αλλού με κριτικό πνεύμα κι αλλού με κομματικό, μα πάντα με ένα συναισθηματισμό και εντιμότητα. Συμπαρατάχθηκε με τον Τρότσκι (αν διαβάσεις τον Ριντ, δέκα φορές αν αναφέρεται ο Λένιν, έξι ο Τρότσκι, τέσσερις η Κολοντάι και καμιά δυο ο Στάλιν) και παρά τρίχα γλίτωσε το πελέκι της δεκαετίας του ’30, χάρη στη μαζική παρέμβαση των συντρόφων του της δύσης. Έγραψε διάφορα σχετικά βιβλία, αλλά πληρέστερο θεωρώ το «Αναμνήσεις ενός επαναστάτη», γραμμένο στο τέλος της ζωής του στο Μεξικό.

Όλοι τους και όλα τους είναι υπέροχα!! Τότε που υπήρχαν κομουνιστές (άσχετα από ποιο ταμπούρι πολεμούσαν). Η ζωή και το έργο τους φωτεινά παραδείγματα καθώς ζούμε την εξαθλίωση, την αθλιότητα και τα αδιέξοδα του καπιταλισμού! Διαβάστε τα, ώστε η επόμενη «έφοδος στον ουρανό» να είναι όχι απλά νικηφόρος, αλλά και της ελευθερίας και ευτυχίας των εργαζομένων!!!

Λάζαρος  Παπαχρυσοστομίδης