aneksartiti protovoulia naousas

 «Καταφύγια για τη νύχτα»

Ακούω πως στη Νέα Υόρκη

Στη γωνιά της 26ης Οδού και του Μπρόντγουαίη

Στέκει ένας άντρας κάθε βράδυ τους μήνες του χειμώνα

Και στους άστεγους που μαζεύονται βρίσκει ένα καταφύγιο για τη νύχτα

Κάνοντας εκκλήσεις στους διαβάτες.

Ο κόσμος έτσι δε θ’ αλλάξει.

Δε θα καλυτερέψουνε ανάμεσα στους ανθρώπους οι σχέσεις

Δε συντομεύει έτσι η εποχή της εκμετάλλευσης

Μα ωστόσο λίγοι άνθρωποι βρίσκουνε καταφύγιο για τη νύχτα

Για μια νύχτα τους φυλάγεις απ’ τον άνεμο

Το χιόνι που προορίζονταν γι’ αυτούς πέφτει στο δρόμο.

Σαν διαβάσεις τούτο ‘δω, μην κλείσεις το βιβλίο, άνθρωπε.

Λίγοι άνθρωποι βρίσκουνε καταφύγιο για τη νύχτα

Για μια νύχτα τους φυλάγεις απ’ τον άνεμο

Το χιόνι που προορίζονταν γι αυτούς πέφτει στο δρόμο

Μα ο κόσμος έτσι δε θ’ αλλάξει

Δε θα καλυτερέψουνε ανάμεσα στους ανθρώπους οι σχέσεις

Δε συντομεύει έτσι η εποχή της εκμετάλλευσης.

                                                                       Μπέρτολτ Μπρεχτ,    

 Με την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης και το πέταμα εκατομμυρίων ανθρώπων στα «σκουπίδια», συζητούνται και δημιουργούνται συλλογικότητες, θεσμοί και πράξεις αλληλεγγύης, φιλανθρωπίας.
Το παλιότερο παράδειγμα που έχουμε στη σύγχρονη ιστορία, ήταν αυτό της «Αλληλεγγύης» στην Κατοχή. Τότε, ήταν καθαρό τι παλευόταν, «να επιβιώσει ο λαός και να παλέψουνε τον κατακτητή». Αυτό συμπυκνώθηκε στο τραγούδι «Ο ΕΛΑΣ μας έσωσε απ’ την πείνα, θα μας σώσει κι από την σκλαβιά..». Αγώνας επιβίωσης, Αντίσταση και πολιτική δράση, ήταν δεμένα κουβάρι.
 Μετά την ήττα της Αριστεράς και τη νίκη της αστικής τάξης, επεκράτησαν και οι αντίστοιχες αντιλήψεις και φορείς. Όπως π. χ. η «Φιλόπτωχος» των κυριών, που έδιναν ελεημοσύνη εφ’ υψηλού και με προϋποθέσεις ελέγχου της προσωπικής ζωής. Δικαιώνοντας έτσι, στα δικά τους μάτια, την αστική τους ανωτερότητα και διεκπεραιώνοντας το «χριστιανικό καθήκον» σωτηρίας της ψυχής τους.
Η σημερινή κατάσταση είναι πιο σύνθετη. Απαιτούμε π. χ. από κάποιον να στρατευθεί μαζί μας για τν διεκδίκηση στοιχειωδών αγαθών για να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας, όταν λιμοκτονεί και αυτοκτονεί, για να μην είναι ελεημοσύνη;
Μια Τρίτη εκδοχή είναι  η άμεση αλληλεγγύη μας σε εργάτες – παραγωγούς, όπως της ΒΙΟΜΕ, και όσους ακολουθήσουν το παράδειγμά της, αλλά και γενικότερα σε όσους αγωνίζονται, π. χ. απεργούς.
Πού αρχίζουν, πού τελειώνουν, ποια η χρησιμότητά τους, πώς υλοποιούνται ή πώς χρησιμοποιούνται όλα αυτά; Ερωτήματα δίχως εύκολες και αυτονόητες απαντήσεις που απασχολούν εμάς και διάφορους άλλους και θα θέλαμε να κουβεντιάσουμε με φορείς και πολίτες. Όσοι ενδιαφέρονται για μια τέτοια συζήτηση, ας μας το δηλώσουν, για να την κάνουμε.

Το δημόσιο νοσοκομείο μιας συνοικίας στο Ρίο ντε Τζανέιρο

εξυπηρετούσε χιλιάδες  ασθενείς καθημερινά

Ήταν όλοι τους φτωχοί ή πάμφτωχοι

Ένας γιατρός που εφημέρευε διηγήθηκε στον J. Bedoian:

Την περασμένη βδομάδα έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα

σε δύο κοριτσάκια που μόλις είχαν γεννηθεί.

Εδώ υπάρχει μόνο ένας τεχνητός αναπνευστήρας

Αυτές γεννήθηκαν μαζί, σχεδόν ετοιμοθάνατες

Κι εγώ έπρεπε ν’ αποφασίσω για το ποια θα ζούσε.

Εγώ δεν είμαι αυτός που θα επιλέξει, σκέφτηκε ο γιατρός,

Ας αποφασίσει ο Θεός.

Μα ο Θεός δεν είπε τίποτα.

Όποιαν και αν διάλεγε ο γιατρός  θα διέπραττε ένα έγκλημα

Αν δεν έκανε κάτι θα διέπραττε δυο

Δεν υπήρχε χρόνος για σκέψεις. Τα κοριτσάκια

ήταν προς το τέλος, έφευγαν απ’ τον κόσμο

Ο γιατρός έκλεισε τα μάτια

Μια απ’ τις δυο ήταν καταδικασμένη να πεθάνει

Η άλλη ήταν καταδικασμένη

                                                               να ζήσει…

ΕΝΤΟΥΑΡΤΟ ΓΚΑΛΕΑΝΟ