Βρισκόμαστε στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της τελευταίας περιόδου. Το τρίτο μνημόνιο ισοδυναμεί  με ταφόπλακα στη οποιαδήποτε υποψία εργατικού δικαιώματος
είχε απομείνει.
Προκειμένου οι έλληνες και ξένοι ολιγάρχες να διασώσουν το πολιτικό τους σύστημα δεν σταματούν σε κανένα φραγμό. Το πογκρόμ που εξαπολύουν ενάντια σε εργαζόμενους, ανέργους, συνταξιούχους, έλληνες και μετανάστες δεν έχει προηγούμενο.
Ταυτόχρονα δείχνουν το δρόμο σε Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία με κατεύθυνση τον «πλούσιο» βορρά.
Ωστόσο, πέρα από την καταγραφή της βάρβαρης καθημερινότητας ,(τι μέτρα είναι αυτά, μέχρι που θα φτάσει αυτή η κατρακύλα), ένα ερώτημα εξακολουθεί να πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας. Τι κάνουμε?
Η Ελληνική Τρόικα (Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ) συνεχίζοντας την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων, υπερασπίζουν με πάθος την πολιτική των αφεντικών τους, βαφτίζοντας ανάπτυξη το ξεπούλημα, εθνικό συμφέρον τη υποταγή, εταίρους τους εκμεταλλευτές , ευέλικτη εργασία την ανεργία, θυσίες την εξαθλίωση, τις αυτοκτονίες κ.λ.π.
Το πρώτο και ίσως το σημαντικότερο που πρέπει να φωνάξουμε είναι ΤΕΛΟΣ ΣΤΗ ΑΝΟΧΗ.
Αυτή η απάντηση πρέπει να έχει πολλούς αποδέκτες.
Πρώτα την ίδια την κυβέρνηση, ή μάλλον τη οποιαδήποτε κυβέρνηση, θεωρεί ότι είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώσουμε τις επιταγές που αυτοί υπέγραψαν.
Έπειτα στους δήθεν εκπροσώπους μας ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, Ομοσπονδίες κ΄ άλλους θεσμικούς ή μη που μας έχουν ταράξει στις τουφεκιές στον αέρα , και σχεδόν πάντα μας αγνοούν.
Πρέπει να τελειώνουμε με αυτό το παραμύθι «εμείς θέλουμε , αλλά δεν τραβάει ο κόσμος» ή ότι η κυβέρνηση θα πέσει σαν ώριμο φρούτο.
Πρέπει ν΄αλλάξει η δομή στον τρόπο σκέψης, οργάνωσης και δράσης.
ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Τι σημαίνει αυτό στη πράξη; Ας φέρουμε ένα παράδειγμα. Την Τετάρτη 7 Νοέμβρη στα πλαίσια της 48ωρης απεργίας, έγινε μια ανοιχτή συνέλευση, από το Ε.Κ. Νάουσας
Καταρχήν μπράβο! Ήταν μία κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση. Αυτό λοιπόν πρέπει να συνεχιστεί. Να πάμε σε μία μεγαλύτερη, όπου θα συζητήσουμε. Θα διαφωνήσουμε , θα συναποφασίσουμε μέσα από μια διαδικασία ζύμωσης για το ποια μορφή αγώνα θέλουμε, καλώντας μαθητές, ανέργους, νοικοκυρές, μετανάστες, εργαζόμενους που δεν έχουν σωματείο ή υπολειτουργεί , πρωτοβάθμια σωματεία, μακριά από τοπικούς θεσμικούς «άρχοντες» , όπου διαφωνούν αλλά σέρνονται πίσω από το σύστημα.
Όπου εμείς θα συζητάμε για εμάς. Εμείς θα εκλέγουμε τους εκπροσώπους μας, τους οποίους θα μπορούμε να τους ανακαλέσουμε οποιαδήποτε στιγμή, όταν δεν διεκπεραιώνουν τις αποφάσεις της συνέλευσης. Χωρίς μονιμότητα. Η .άσκηση των καθηκόντων τους θα έχει συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και θα εναλλάσσεται έτσι ώστε «η καθαρίστρια να γίνεται διευθυντής και ο διευθυντής καθαρίστρια» Εμείς θα αποφασίζουμε για το ποιες συζητήσεις θα κάνουμε και ποιες μορφές δράσης θα έχουμε.
Βέβαια η μορφή δράσης και οργάνωσης, πέρα από την αξία τους, δεν φτάνουν από μόνες τους. Απαιτείται μια ανατρεπτική πολιτική αντίληψη, σαν αντίποδας στο δρόμο που μας οδηγεί στον αφανισμό.
Πως θα ξαναδουλέψουν τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά όταν η Ευρωπαϊκή  Ένωση επιβάλλει την απαγόρευση των κατασκευών ή επισκευών σε εμπορικά πλοία;
Πώς θα υπάρξουν νοσοκομεία, συντάξεις, παροχές κ.λ.π. με παράλληλη ισχύ του δημοσιονομικού συμφώνου της Ε.Ε.;
 
Πως θα ανατραπεί ο εξευτελισμός των πιο καταπιεσμένων ανθρώπων (μεταναστών-προσφύγων) όταν η Ελλάδα αποτελεί κρίκο στην αλυσίδα του Αμερικάνικου και Ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού στέλνοντας στρατό στο Αφγανιστάν; Όταν η συνθήκη του Δουβλίνο 2 , αναφέρει ρητά την απαγόρευση της μετάβασης των μεταναστών από την Ελλάδα στις χώρες που οι ίδιοι επιθυμούν; Όταν κράτος και φασιστικές συμμορίες στοχεύοντας στη διάσπαση των εργαζομένων και με πρόσχημα την εγκληματικότητα οι ίδιοι εγκληματούν. Αντί να στοχοποιείται η αιτία – η φτώχεια – στοχοποιείται το αποτέλεσμα, οι φτωχοί.
Ο αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός και η ανάγκη αποδέσμευσης από ευρώ και Ε.Ε. μαζί με τη διαγραφή χρέους συνδέονται οργανικά
Χρειάζεται να ενώσουμε τις δυνάμεις μας σ΄ένα οργανωμένο, ευρύτερο πολιτικό κίνημα ρήξης. Χρειάζεται να βάλουμε εμείς το μαχαίρι στο κόκαλο.
Εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, κάτω από εργατικό , κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση.
Όσες μονάδες παραγωγής κλείνουν να καταλαμβάνονται και να επαναλειτουργούν από τους ίδιους τους εργάτες.
Αρκετά τους ανεχτήκαμε και τους πληρώσαμε. Αναδιανομή ολόκληρου του πλούτου. Κάλεσμα από μια διεθνιστική ματιά , στους Ιταλούς , Ισπανούς , Πορτογάλους για ένα ευρωπαϊκό εργατικό μέτωπο ανατροπής.
Στις πρόσφατες δεκαετίες που προηγήθηκαν ζήσαμε τη προσωρινή ευμάρεια , την εκμετάλλευση των μεταναστών , τα εθνικιστικά δηλητήρια , το θάψιμο της αλληλεγγύης, την ανάδυση της υποκουλτούρας. Δηλαδή υφάνθηκε πάνω μας το πέπλου του εκφασισμού.
Ας το κάνουμε λοιπόν χίλια κομμάτια
Ας αποτινάξουμε την ψυχολογία της ήττας
Να λοιπόν το ερώτημα που στέκεται σαν δαμόκλεια σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας και που είναι το κέντρο βάρους της συνείδησής μας.
Θα συνεχίσουμε να ζούμε αποποιούμενοι τα καθήκοντά μας σαν άνθρωποι; Θα συνεχίσουμε να ζούμε με τις αυταπάτες για μια καλύτερη ζωή μέσα σ΄αυτό το σύστημα ή θα πορευτούμε σ΄ένα μαζικό αγώνα, μια δυναμική ανατροπή της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος με γενική πολιτική απεργία διαρκείας, με καταλήψεις δημοσίων χώρων και κτιρίων, μια καθολική εξέγερση που θα οδηγήσει σε κλονισμό την αστική κυριαρχία;
Ο χρόνος φτάνει στο τέλος του και το ερώτημα ζητά εναγωνίως απάντηση
Σε ποιο δρόμο θα βαδίσουμε;
Θέλουμε να ζήσουμε ελεύθεροι ή ήσυχοι;
 
 
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΝΑΟΥΣΑΣ